21. 'Baby I think I've lost my mind, feels like you crashed into my life...'

Obudziłam się w obcym mi miejscu. Gdy tylko otworzyłam oczy oślepiłyśmy mnie białe światło. Zobaczyłam nade mną zarysy ludzi. Nic nie słyszałam. Czułam, że ktoś trzyma mnie za ręke. Po chwili mój wzrok i słuch wróciły do normy. Wyraźnie już widziałam Megan, Rocky'ego, Rossa, Rikera, Ellingtona i Rydel. Wpatrywali się we mnie z niepokojem.
-Jak się czujesz?- zapytał najmłodszy blondyn gładząc mnie po policzku
-D-dobrze.- wydukałam
-Martwiliśmy się o ciebie. Gdy tylko dowiedzieliśmy się o wypadku, przyjechaliśmy bezpośrednio do tego szpitala.
No tak, byłam w szpitalu.
Przebiegłym wzrokiem po sali. To wszystko wydawało mi się znajome. No przecież, byliśmy w szpitalu UCLA Medical Center. Ten sam budynek gdzie zmarła Alex...
Wspomnienia wracały ze zdwojoną siłą.
Nagle do pomieszczenia wszedł Wren. Zazwyczaj nie lubiłam lekarzy, ale Evans to inna bajka. Cieszę się, że to on jest moim lekarzem prowadzącym. Wiem, że jemu mogę zaufać.
-Dzień dobry, czy mógłbym porozmawiać z pacjentką na osobności. - wszyscy opuścili pomieszczenie- Jak się czujesz?- zapytał siadając na metalowym krześle obok łóżka
-Trochę boli mnie głowa i bardzo chce mi się pić, i trochę niewyraźne widzę.- oparłam się o łóżko i chwyciłam butelkę wody
Chłopak zamyślił się, lecz za chwile dalej kontynuował rozmowę.
-Podczas wypadku szczególnie nie ucierpiałaś, tylko niewielki wstrząs mózgu. Czy pamiętasz wydarzenia z wieczoru sprzed dwóch dni?
-Jak przez mgłę... Moment, dwóch?
-Tak, leżałaś w śpiączce farmakologicznej.
-Okay... Jaki mamy dziś dzień?
-Czwartek.- złapałam się za głowę, zrobiło mi się gorąco. Jeszcze tylko trzy dni.
-Więc, opowiedz co pamiętasz.- chwycił brązową podkładkę i zaczął notować
-Wiem, że była, u siebie w domu, albo nie, u Lynch'ów, nie ważne. Potem przyszedł policjant, nie wiem po co. Potem szłam ulicą, oślepiły mnie białe światła i dalej pustka.- myśli kłębiły mi się w głowie. Pamiętam wszystko: każde urodziny, każde święta, mój przyjazd do Los Angeles, ale wczorajszy wieczór... Totalna pustka.
-Może wizyta policjanta związana była z Alex?
-Tak, może...
-Pamiętasz, że Alex nie żyje?
-Tak.
-Dobrze, masz niewielką utrarę pamięci.- odłożył podkładkę na bok- Wszystko wróci do normy w przeciągu 2-3 dni. Teraz na spokojnie możesz wrócić do domu, pod warunkiem, że nie będziesz się przemęczała.
Uśmiechnęłam się.
-Mam do ciebie jeszcze jedną sprawę, trochę mniej ciekawszą... Podczas wczorajszych badań wykryto u ciebie zbyt wysoki poziom glukozy i niedobór insuliny.- spojrzał na moją kartę i zmarszczył brwi
-Co to znaczy?- ogarnął mnie strach
-Prawdopodobnie masz hiperglikemie.- spuścił wzrok
-Ja mam cukrzycę?!- myślałam, że zemdleję
-To jeszcze nie potwierdzone, ponieważ nie widać objawów. Po prostu masz za dużo glukozy w organiźmie. To i niczym nie świadczy. Wracaj do domu. Jak coś to jestem pod telefonem.- uśmiechnięty opuścił pokój 
Wstałam gwałtownie z łóżka i poczółam zawrót głowy. Zignorowałam to i poszłam przebrać się w strój, który naszykowała mi wcześniej Rydel.
-Jesteś już gotowa?- zapytał uśmiechnięty Ross stając w drzwiach opierając się o framugę
-Tak.- pakowałam ostatnie rzeczy do torby- Gdzie wszyscy?
-Pojechali do domu. Chciałem spędzić trochę czasu tylko z tobą- objął mnie w pasie
Wyszliśmy ze szpitala i wsiedliśmy do Chandlera '70s. Poczułam lekką suchość w gardle. 
-Gdzie jedziemy?- zapytałam gdy zauważyłam, że chłopak skręcił w inną uliczkę niż zwykle- Ostatnim razem gdy chciałeś pojechać 'skrótem' to nie skończyło się najlepiej... Więc gdzie 
jedziemy?
-Co byś powiedziała na randkę?
-Okay.- powiedziałam słabo
-Może najpierw śniadanie?
-Chętnie, jestem potwornie głodna.
Chłopak zachichotał.
Po chwili byliśmy już w Griddle Café w Hollywood. Wysiedliśmy z samochodu i weszliśmy do wnętrza kawiarni. Usiedliśmy przy stoliku na oknie. Nastrój tej kawiarni był bardzo spokojny i przytulny. Spojrzałam przez okno na ulicę. Mimo dość wczesnej pory Miasto Aniołów było w miarę zatłoczone. Ludzie w garniturach biegli przez ulice rozmawiając przez telefony, pager-y. Od czasu co czasu można zobaczyć nastolatków jeżdżących na deskorolkach, rolkach... Moją szczególną uwagę przyciągnęła mała dziewczynka siedząca na krawężniku, sącząca powoli sok pomarańczowy. Miała długie, lekko kręcone włosy. Ubrana była w różowy t-shirt, granatowe szorty. Miała na sobie lekką kurteczkę w białym kolorze przyzdobioną małymi kwiatkami. Jej wyraz twarzy był trudny do odczytania.
-Co nie, że fajnie?- z zamyślenia wyrwał mnie głos Rossa
-Ymmm... Co?
-Nieważne. Coś się stało? Jesteś jakaś... Nieobecna.
-Nie, wszystko jest w porządku. Po prostu się zamyśliłam.
-Ok. Masz jakieś plany na resztę wakacji?- zapytał- Dziękuję.- zwrócił do kelnerki, która podała toasty francuskie
-Nie, chyba nie.- skłamałam- A wy?
-Ratliff ma domek w Północnym Meksyku. Planujemy jechać tam za jakieś dwa tygodnie. Może ty i Megan wybrałybyście się z nami?
-Ja bardzo bym chciała, ale nie wiem jak Meg.
-Myślę, że ona będzie za.
Źle czułam się z faktem, że okłamuję Rossa. Miałam strasze wyrzuty sumienia.
-Słyszałam, że macie zespół. Opowiedz mi coś o nim.- Zmieniłam temat
-Tak, R5. Założyliśmy go w 2009 roku po przeprowadzce do Los Angeles.
-Przeprowadzce? 
-Tak. Kiedyś mieszkaliśmy w Littletown, w Colorado.
-Dlaczego się przeprowadziliście?
-Riker chciał być aktorem. Dostał role w Glee i paru innych produkcjach, ale zrezygnował z tego na rzecz zespołu. W L.A. szybko się odnaleźliśmy. Rydel tańczyła w The Rage, Rocky grał na instrumentach, Rik miał Glee, Ryland był wtedy mały, więc mało co pamięta. Ja wtedy też czepiłem się aktorstwa. Chciałem być taki jak Riker. On zawsze był taki idealny, poukładany. Czasami miałem ochotę go za to zabić. Chodzący ideał... 
-Megan też taka jest. Perfekcyjna  dziewczyna. Zawsze najlepsze oceny, nienaganne zachowanie.
-Idealnie by do siebie pasowali.
-Para perfekcjonistów.- zaczęliśmy się śmiać- A skoro jesteśmy przy szkole... Jak tam ci szło z nauką?
-Od czwartej klasy uczyłem się w domu. W zeszłym roku napisałem egzamin maturalny. 
-Nieźle. Ja 'egzamin dojrzałości' piszę za rok. Często omijają mnie lekcje przez treningi. Boję się, że wyniki nie być dobre...
-Napewno będzie dobrze. Nie masz co się przejmować.
Uśmiechnęłam się lekko.
-A teraz może porozmawiajmy o bliznach na duszy... Ile dziewczyn miałeś przede mną?
-Wiedziałem, że prędzej czy później się o to zapytasz.- Zaśmiał się- Dwie. A ty z iloma chłopakami się spotykałaś?
-Tylko z jednym i do tej pory tego żałuję.
-Dlaczego?
-Po prostu nie byliśmy sobie przeznaczeni.

*Godzinę później*

-To co? Lecimy dalej?-zapytał blondyn
-Jasne. Gdzie teraz?
-Lubisz surfować?
-Nigdy nie miałam okazji, ale niezbyt ciągnie mnie do wody...
-Zobaczysz, spodoba ci się.
-Nie jestem pewna. Ja się raczej do tego nie nadaję.
-E tam, będzie fajnie.- uśmiechnął się szeroko
Po dojechaniu na plaże ruszyliśmy do wypożyczalni desek. Ross miał żółtego longboard'a, a ja na samym początku wzięłam różowego tow-la'ya.
Założyliśmy pianki i wyszliśmy na mniej zatłoczoną część plaży. Położyłam swoją deskę na piasku, natomiast blondyn wbił swoją w piasek.
Stanęłam na niej i chłopak wytłumaczył mi wszystkie zasady, i to co powinnam zrobić po wejściu do wody.
Przed samym wejściem do oceanu zamieniłam deskę na Hybrid'a.
-Ross... Ja nie wejdę. Ja nie dam rady...
-Dasz, dasz. Wierzę w ciebie.
Po wejściu położyłam się na desce i zaczęłam płynąć w kierunku fali.
-Teraz powoli wstań!- usłyszałam głos chłopaka, który przyglądał mi się z boku
Wstałam, lecz przy próbie uchwycenia fali straciłam równowagę i spadłam z deski.
-Mówiłam, że się nie nadaję!- krzyknęłam do tlenionego, który siedział na swoim longboardzie
-Spróbuj jeszcze raz!
Weszłam ponownie na deskę. Wiosłowałam w stronę średniej wielkości fali. Wstałam. Tym razem się udało. Złapałam falę perfekcyjnie.
-Widziałeś to?! Teraz mi się udało!- nie ukrywałam radości
-Jasne, że tak!- Zaśmiał się- Mówiłem, że ci się uda!- cmoknął mnie w policzek- Może teraz lunch?
-Z wielką chęcią.
Wyszliśmy z wody i skierowaliśmy się do małej knajpki.

***Kelly i Ellington, rozmowa telefoniczna***

-Halo?- głos Ratliffa zabrzmiał w słuchawce
-Cześć Ell!
-Hej Kells, co tam?
-W porządku. Moglibyśmy się dzisiaj spotkać?
-Jasne. U mnie o 15?
-Hmmm... Wolałabym w jakiejś kawiarni czy coś...
-Starbucks?
-Dobry pomysł.
-Może pomóc ci przy remoncie?
-Yyy... Na razie nie trzeba, ale dzięki. Ja już muszę kończyć. Pa.
-Do zobaczenia!

***W tym samym czasie Rydel***

Rydel chodziła po galerii handlowej w poszukiwaniu nowych ubrań na trasę. Była w Zarze, Forever 21, Hollisterze, ale nic szczególnego nie znalazła. Nie miała dziś 'weny' do zakupów. Kupiła jedynie sukienkę i parę butów. 

Szła przez galerię pogrążona w przemyśleniach. Nagle niespodziewanie wpadła na kogoś i wszystkie torby wypadły jej z rąk. 

-Przepraszam, nie zauważyłem cię.- powiedział wysoki szatyn podając Delly torby

-Nic się nie stało.- blondynka była uśmiechnięta od ucha do ucha

-Jestem Jake.

-A ja Rydel.

-Więc Rydel, dałabyś się zaprosić na kawę? 

-Chętnie.

***Megan***

Megan siedziała w Pan Pacific park na ławce, na przeciw fontanny czytając książkę. Rozejrzała się dookoła gdy usłyszała dźwięki gitary. Odłożyłam książkę na bok gdy zobaczyła Riker z gitarą stojęcego centralnie przed nią na podwyższeniu przy fontannie.
Blondyn zaczął śpiewać

Oh no, here we go

Hear your voice on the radio

Like every single song 

Is about you

Every sec that we spent

Like cement stuck up in my head

Got me so distracted

And confused

Baby I thank I've Lost my mind

Feels like it crashed into my life

I keep on losing track of time

I'm so messed up

Yeah

I'm so messed up

I can't remember What I did tonight

Or even yesterday

Like Dude, where's my car?

Excuse me, what's my name?

Someone gave me these clothes

I can't remember who

My mind is total blank

But I just can't forget about you

Forget about you

-Megan, jesteś dla mnie najważniejsza. Zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Mam dosyć naszych ciągłych kłótni. Proszę daj mi szansę. Więc. Megan, chciałabyś być moją dziewczyną?

~~~ 

O Gosh, jeden z najgorszych rozdziałów ever. 

Od razu chciałabym Was przeprosić za tak długi brak rozdziału ale mój laptop jest wciąż w naprawie, więc znów pisałam wszystko na iPadzie. Efekt jak widzicie- beznadziejny. Ale w poniedziałek już odbieram laptopa, więc wszystko wróci do normy.

Jeszcze jedna wiadomość- premierę nowego bloga przekładam na listopad. Na chwile obecną nie mam jak tego ogarnąć.

Za błędy w roździale jeszcze raz przepraszam!

Wszystkie komentarze postaram się w najbliższym czasie nadrobić!

Kocham ❤️

15 KOMENTARZY = NEXT